Waarom jezelf diskwalificeren menselijk is

Een blog om op papier te zetten wat ik met je wil delen. Ja, dat wil ik wel! Delen maakt meer mogelijk. Vind je ook niet? En ook niet onbelangrijk, wat is interessant om te delen?

Die dag…

Laat ik eens beginnen bij een mooie dag niet lang geleden.

Achteraf kan ik zeggen: Ik leerde die dag waardevolle lessen over mijzelf. Lessen waarvan ik de dag ervoor eigenlijk vond dat ik ze al geleerd moest hebben. Ik nam het mezelf kwalijk dat ik weer op hetzelfde punt was beland. Immers, dat punt had ik al eerder bereikt en ik moest nu wel beter weten.

Streng zijn voor mezelf, dat kan ik goed. Zien wat er mis gaat en tot in den treure analyseren hoe dat komt. Door die enorme analyse van misère mijn kracht niet meer zien en mezelf dus volledig diskwalificeren :-(.

Voel je m aan? Dat was mijn toestand. Niet best dus…

Perfectie

Ik slenterde lusteloos door het bos. Toen ik opkeek en rondkeek zag ik dat de bomen om me heen prachtig waren, rechte hoge stammen en een prachtig bladerdak. Op de grond dorre bladeren van een eerder seizoen in prachtige kleuren. Terwijl het windstil was hoorde ik de vogeltjes fluiten. Ik keek naar al dat moois. Wat een prachtig bos!

Deceptie

Totdat ik hem zag. Een omgeknakte boom. Dat perfecte stukje bos werd verstoord door een mislukte versie van een boom! Deze lag geknakt tussen de anderen.

Deze boom leunde zelfs tegen andere bomen aan. Deze maakte dat de regelmaat van de rechte stammen werd doorbroken. Deze boom maakte alles anders.

Eerst was ik geïrriteerd en onderzocht ik deze toestand tussen de bomen. Even later raakte ik geïnteresseerd. Ik zag dat het bladerdak niet meer dicht was zodat deze geknakte boom in de ‘spotlight’ kwam te staan. Onbedoeld trok deze ‘afwijkende’ boom meer aandacht door de overbelichting. Afwijking trekt aandacht. Ik kreeg het te doen met deze boom.

Mededogen

Ik begon paralellen te trekken naar mijn eigen toestand. Dat ook ik niet perfect ben, dat ook ik wel eens bomen heb die knakken, dat ook ik anders ben. Dat ik ook met ergernis naar mijn ´geknakte bomen´ kijk. Maar dat die geknakte bomen mij juist interessant maken. Dat ik mezelf uit kan blijven dagen, dat ik naast valkuilen ook mijn kwaliteiten heb. Eigenlijk ben ik maar gewoon een mens 😉

Dit is mijn eerste blog. Het voelt als een geknakte boom in het bos gaan poten. Maar ook als het een geknakte boom blijkt te zijn, dan nog hoort het bij mij.

Ik mag van mezelf missers maken. Ik ben voortaan liever voor mezelf. Jij ook?

Ik vind het leuk om hieronder je reactie te lezen!