Een goed rapport

Mijn zoon krijgt zijn rapport mee naar huis. Glimmend van trots stapt hij de drempel over. Quasi verrast, want wij lazen het al eerder deze week, slaan we de map open. De voldoendes, ruim voldoendes en goeds dansen op het papier. Met een vreemd gevoel en een glimlach kijken mijn man en ik naar mijn zoon en hoor ik ons zeggen ‘dat heb je goed gedaan’.

Toch blijft het vreemd voelen. Ben ik trots? En op wat of wie ben ik trots? Heb ik een positieve en schriftelijke beoordeling van de juf nodig om trots op mijn zoon te zijn? Ben ik trots dat hij in vergelijking tot zijn leeftijdsgenoten goed scoort? Ben ik trots omdat hij op de ene moment van die ene toets goed heeft gepresteerd? En heeft hij wel goed gepresteerd of schudde hij het uit zijn mouw?

Zou ik minder trots zijn als hij onvoldoendes op zijn rapport had staan? Zou hij geen complimenten krijgen als hij ten opzichte van zijn leeftijdsgenoten lager scoorde?

Mijn antwoord is nee.

Het 10 minuten gesprek van een paar dagen eerder gaf me een tevreden en rustig gevoel. Daar bespraken we, nadat we het rapport gelezen hadden hoe het met hem in de klas gaat. Hoe hij zich weet te handhaven in een klas met 30 andere unieke bloedjes van kinderen. Of hij zich veilig genoeg voelt om ‘zijn grapjes’ te maken en ervaringen van buiten schooltijd te delen. Of hij andere kinderen helpt en om hulp kan vragen als dat nodig is. En ook of hij, eenmaal in zijn flow, dingen overslaat en slordig werkt.

Tevreden ben ik om te horen van de juf dat zoonlief zich op school zo gedraagt als wij verwachtten. Tevreden ben ik omdat het klinkt alsof hij zich fijn voelt in de klas. Tevreden ben ik ook om te horen dat de juf naar hem kijkt als een individu, als een uniek mens. Ze praat liefdevol over mijn zoon.

Met mijn zoon bespreek ik zijn rapport en mijn vreemde gevoel. Hij reageert verbolgen en vindt dat ik ook trots moet zijn op zijn rapport. Ik leg m uit dat de beoordeling van zijn school me niet zoveel doet. Dat het voor mij belangrijker is hoe hij zich voelt op school. Dat het voor mij telt dat hij doet wat bij hem past en of hij zich goed voelt op school. Daar is hij het dan ook eigenlijk wel mee eens. Oplossingsgericht als hij is stelt hij voor op zijn volgende rapport een extra regel af te laten drukken met de vraag: wat vindt je er zelf van?

Ik verheug me nu al op zijn zelf geschreven antwoord.