In de wachtkamer
Ken je dat gevoel?
In de wachtkamer.
Zuchtende, mompelende mensen naast je.
Peuterend aan velletjes van nagelriemen.
Nerveus over wat er komen gaat.
Het ergste vrezend.
Geluiden van boren en slangetjes die speeksel en wondvocht wegzuigen terwijl je rustig wacht.
Je wacht op de tandarts.
Die tandarts die raadselachtige dingen doet in monden.
Die in codes praat tegen haar assistent.
Die heel intiem in holtes van lichamen werkt met kille metalen voorwerpen.
Wat je zo dadelijk zal overkomen ligt buiten jouw macht. Het gaat gebeuren en je zult het moeten ondergaan.
Je zult gedwee doen wat er van je gevraagd wordt.
Het gevoel geen vat te hebben op de komende ervaringen maakt bang. Het maakt onzeker. Je moet het laten gebeuren en het voelt onveilig en ongemakkelijk.
Spanning borrelt in je buik.
Verkrampt ga je in de stoel liggen en probeert nog een luchtig grapje te maken vlak voor je je mond opent.
En dan gebeurt waar je voor kwam. Je kijkt tussen handen door naar gezichten achter mondkapjes. Je sluit je ogen en probeert aan iets anders te denken. Maar het helpt niet.
Na, voor je gevoel uren van gewroet, sluit je je mond, kom je overeind, veeg je je mond af en voel je je gespannen kaken en verkrampte lijf.
Oef… Wat ben ik een held.
Thuisgekomen vertel je zoonlief dat je naar de tandarts was.
Hij vraagt popelend wanneer hij weer eens naar de tandarts mag.