Online-bestaansrecht?

Na een lange tijd fanatiek en met veel plezier getwitterd, gefacebooked en gelinkedined te hebben was ik het beu.

Twitter ging resoluut op pauze na 10.000 tweets. Eerst afkicken en beseffen wat een groot deel twitter was van mijn leven. Ik miste de  fijne contacten en interessante mogelijkheden. Ik genoot van het gebrek aan overbodige informatie en oppervlakkigheid. Ook genoot ik van het ontbreken van de zelfbedachte plicht andere deelgenoot van mijn bestaan te maken. Nog steeds twitter ik niet. Al begint het weer te kriebelen….

Ook LinkedIn ging op laag pitje tijdens mijn ‘bezinningsperiode’ afgelopen najaar. Even geen indruk maken op jou met mijn mooie woorden en een zo strak mogelijk CV voor mooie kansen die anders mijn deur voorbij zouden gaan. Even niet op tijd mensen feliciteren met promoties en discussies in groepen bijhouden… Even niet.

Facebook staat momenteel op een, weinig overtuigende, pauze-stand. Immers, ik check nog wel zo nu en dan wat sommige anderen doen. Zelf post ik even niet zoveel.

Oftewel, mijn poging tot een social-media-sabbatical.

Een periode om een antwoord op mijn eigen vragen te vinden.

• Wat doe ik online en wat doe ik offline?
• Wat is en blijft IRL voor mij en past niet online?
• Hoe ‘real’ is IRL eigenlijk en is online contact dan niet ‘real’?
• Hoe ‘real’ ben ik? Hoe ‘real’ ben jij?
• Hoe belangrijk vind ik het wat jij van mij ziet en denkt?
• Etc.

Het zijn wat van de vragen die rond borrelen in mijn hoofd. De antwoorden op mijn vragen zijn dagelijks weer anders. Ik laat het nog maar even zo.

Alles op zijn tijd.

En jij? Wat vindt jij online?