Mindful op commando

Een gewone woensdag. ’s Morgens wat werken achter de laptop, een belletje plegen en een artikeltje schrijven. ’s Middags zoon thuis van school. We hebben een boterhammetje gegeten, gaan hengelspulletjes en een visvergunning kopen. Hij heeft wat gespaard en geld moet rollen, niet waar? Daarna vist hij aan de slootkant terwijl ik thuis nog wat klusjes aanpak.

Tegen 5-en brengt man zoon en zijn vriendjes naar dansles. Ondertussen loop ik een rondje met de hond. Zonder jas slenter ik. Door het bosje langs de polder. Luisterend naar de ganzen die zich ergens heel druk over maken in de verte.

Gedachten borrelen op over de rest van de dag en wat ik eerder vandaag had willen doen. Bedenken wat we gaan eten en hoe dat te plannen rondom het collecteren van deze week. Denkend over de afgelopen periode. Puzzelen over wat komen gaat in de nabije toekomst op professioneel gebied. Ik probeer mijn gedachten te stoppen en te genieten van de zonnestralen en het zachte briesje. Het lukt me slecht.

Eigenlijk wist ik al wel dat mindfulness een opgave voor me is. Mijn mediteer-talent is vrij klein en ook nu blijft het onrustig in mijn hoofd. Ik irriteer me daaraan, merk ik.

Verderop zitten 3 mannen op een bankje. Ik ken ze, in ieder geval van gezicht. Hun honden spelen op het veld. Mijne sluit aan in het spel en ondertussen maak ik een praatje. Over ‘hondendingen’ en het weer. Je kent het wel. Het is een fijn moment.

Na een poosje lijnt een van de mannen zijn hond aan en vertrekt. De sfeer verandert. Hij wenst de andere 2 sterkte.

De een heeft kanker.

De ander de dag ervoor zijn zus begraven.

Alhoewel ik de mannen nauwelijks ken lopen mijn ogen vol. Ik hoor niet meer wat er gezegd word en loop langzaam richting huis.

Gedachteloos en vol emotie. Mindful als maar zijn kan, dat dan weer wel.