Jarig

Staat er iets hoger op het verlanglijstje van een 9 jarige dan een iPod? Met de centen van zijn verjaardag moest en zou die er komen.

Na veel wikken en wegen is de iPod een Samsung geworden met zelfs meer dan de iPod functionaliteiten, met een iets langere levertijd, maar voor minder verjaardagscenten. Zodoende bleef er nog wat over om over de kermisbalk te gooien ;-). En nu is alles weer op…. Cirkel is weer rond.

Maar goed. De Samsung-iPod-versie, hij noemt het zijn ‘phone’, want het kan alles wat de smartphones van zijn ouders ook kunnen, behalve ‘gewoon’ bellen.

Een kameraad

Zijn ‘phone’ is een kameraad geworden. Hij weet hoe het met zijn batterij staat, welke apps wat kunnen, waar ze staan, waar zijn phone is en hoeveel minuten hij nog mag. Een verrijking voor kind van deze tijd? Of toch niet?

Moet je als ouder hier nu blij mee zijn of deze ontwikkeling tegenhouden? Ik vind dat het erbij hoort. Dat we beter nu samen kunnen kijken hoe het werkt (en niet werkt) dan dat hij als hij 15 is opeens in aanraking komt met die ‘grote, boze, digitale wereld’. Alhoewel er nu ook dingen gebeuren waarvoor ik hem zou willen behoeden…

Ik vind het twijfelachtig en soms best lastig.

Allways look on the bright side

Maar toch, laat ik het positief benaderen. Wat brengt het hem en mij?

• Een mogelijkheid om 1001 smileys over en weer te sturen via de chat.
• De mogelijkheid voor mij om met hem het gesprek aan te gaan over welke voor en nadelen er zijn aan het delen van foto’s via instagram (immers, daar wilde hij graag een account sinds ook wat van zijn vriend(inne)tjes dat hadden). (op 21-5-13 kreeg ik een pdf onder ogen. Mooie aanvulling voor als je ook meer wilt weten over kinderen op instagram)
• De mogelijkheid voor mij om te volgen wat hem boeit en hoe hij tot die interesses komt. Zoals hoe leuk het star wars lego filmpje is! En hoe hij minecraft instructies vindt die hij weer kan gebruiken voor zijn spel op de laptop.
• De mogelijkheid voor mij om zijn hyves account weer eens goed te bekijken. Ons groep-5-kind heeft  had daar ‘vrienden’ die wij niet kennen en al lang en breed op de middelbare school zitten en bijbehorende ‘middelbare-school-krabbels’ plaatsen.
• De mogelijkheid om mp3-tjes erop te zetten en hem, naast LMFAO en Queen, te laten snuffelen aan James Brown en The Doors.
• Het biedt me de mogelijkheid te praten over de enorme berg app’s die hij heeft gedownload en de hoeveelheid ongevraagde reclame die nu op zijn apparaat verschijnt. We praten over waarom er reclame is en wanneer het spam wordt en een virus kan zijn.
• De mogelijkheid voor hem om te oefenen hoe je met je ´phone´ in gezelschap van anderen kunt zijn.
• De mogelijkheid voor mij om te zien hoe hij handigheid heeft in een spellen als ‘angry birds’, ‘cut the rope’ en ‘benji bananas’
• We hebben de mogelijkheid om via voxer elkaar voicemails te sturen over van alles. We lachen dan wat af!
• Hij heeft de mogelijkheid om zelf foto’s te maken van zijn hond en die weer te delen via social media. De hond die slaapt. De hond die eet. De hond die zit. De hond die geeuwt. Erg leuk om vast te leggen allemaal. Dat snap jij ook wel 😉
• Hij laat me zien welke muziek en filmpjes hij op youtube bekijkt. Hij doet daar leuke muzikale vondsten die ook onze wereld mooier maken. Soms komt ook een filmpje ter sprake dat hij nog niet had mogen zien. Filmpjes waarvan ik schrik en die me boos maken. En toch ik had niet gewild dat ik, als ouder, dit hadden gemist.

Veel mogelijkheden dus om te leren. Leren door hem. Leren van hem. Leren met hem.

Soms niet

En ja, niet altijd is het feest. Soms is de spanning om te snijden. Soms moet zijn phone bovenop de kast tot een bui is overgewaaid. Maar die uiting van onze handelingsverlegenheid was er eerlijk gezegd ook al in de tijd van de duplo,  jip & janneke en lego…