Echtscheiding, vernedering en wetteksten – een dure les in de MR van obs De Meerwaarde in Strijen

Voor jezelf opkomen en mijn grenzen aangeven. Soms gaat het goed.
Maar soms vlieg ik uit de bocht of sta ik erbij en kijk ik er naar.  Zo ging het bij obs De Meerwaarde in Strijen.

Zo ga ik zo nu en dan het schip in. Op verschillende momenten en manieren. Onder het mom van ‘een dure les’ probeer ik het dan van me af te schudden en door te gaan. Vaak lukt dat. Maar niet altijd.

Vorig jaar deze tijd lukte dat met de MR van de school van mijn kind.

Stroef

Ik zegde mijn lidmaatschap op want het ging niet goed. Stroef is zacht uitgedrukt. Ik wilde het netjes afwikkelen. Na wat wrikken op en neer kwam ik tot de conclusie dat het netjes en met stijl afhechten van mijn lidmaatschap van de MR niet zou lukken.

Ik was wijs, heb het aangegeven en het toen van me af laten glijden. Heb me er niet meer mee bezig gehouden. Om de lieve vrede maar behouden heb ik het genegeerd. Voor ieders bestwil.

Ik had het van me afgeschud. Mijn verlies genomen, van mijn schouders laten glijden en was doorgaan.

Maar nu

Nu staat het er toch echt weer.

er staat:

Maaike van Kempen heeft zich om persoonlijke redenen teruggetrokken.

Het is een leugen.

Net als toen klopt dit niet.

Echtscheiding

Er is geen persoonlijke redenen als echtscheiding, ziekte, overspannenheid, desinteresse of noem maar op. Zo’n reden die eigenlijk privé is maar waar iedereen van heeft gehoord. Het is geen reden die privé is.

Het is een reden die openbaar is. Of in ieder geval zou moeten zijn.

Ik heb me teruggetrokken uit de MR van obs De Meerwaarde in Strijen. Na twee vergaderingen. Na heel veel nachtjes slapen. Een weloverwogen besluit.

De MR functioneert slecht en van mij werd verwacht dat ik daaraan bij zou dragen. Een aantal van de vele punten schreef ik in mijn afscheidsbrief die ook bij directie en bestuur is aangekomen.

Er gebeurden zaken die tegenstrijdig zijn aan wat er in beleid en wet is verankerd. Tegenstrijdig aan mijn persoonlijke waarden. Tegenstrijdig aan democratische principes.

En waarschijnlijk gebeurt dat nog steeds.

Niet zo erg

En op zich zijn de missers van de MR nog niet zo heel erg. Dingen gebeuren. Steken vallen. Dat heet ´mensenwerk´.

Wat wel erg is dat de MR waar ik aan bijdroeg haar eigen functioneren dit alles acceptabel vindt en een goede gang van zaken.

Prima, maar dan zonder mij.

Want dit schreef ik toen ik me kandidaat stelde voor de MR:
Ik verwacht als MR-lid de stem van de ouders binnen de MR van de Meerwaarde te kunnen laten horen. Mijn visie is dat ouders en school een gezamenlijk belang hebben voor de opvoeding en ontwikkeling van hun kind. Om dit partnerschap goed vorm te geven is afstemming van wederzijdse verwachtingen en verantwoordelijkheden van belang. Dit lukt het best als er geïnvesteerd wordt in een goede relatie tussen ouders en school.

Er werd op mij gestemd. En zo werd ik lid van de MR. Ik voelde de verantwoordelijkheid om mijn achterban te vertegenwoordigen. Op de manier die ik aangekondigd had, op de manier die bij me past. Transparant, serieus, zoekend naar verbetering, integer.

Pijnlijk

Dat lukte dus niet.

Wat me zeer deed was dat ik niet uit de voeten kon binnen de MR.

Wat me het meeste zeer deed was toen ik uit de MR stapte dat zo geruisloos ging. Dat die 300 ouders me zomaar lieten gaan. Ik stond er plots helemaal alleen met mijn spreekwoordelijke spandoek. Alsof zij mij niet hadden gekozen, alsof ik alleen voor mijn eigen belang had geknokt.

Ondertussen hoorde ik ‘had niet anders verwacht’ en ‘wat moedig dat je deze stap neemt’, ‘hopen dat dit eindelijk iets in beweging zet’.

Maar er bewoog niets. Geen MR, geen directie, geen bestuur. Maar vooral zij, die vertegenwoordigd had bewogen niet. Zij gingen niet ook naar de MR, directie of bestuur. Ze schreven geen brief. Maakten geen spandoek. Tekenden geen protest aan.

Ik snapte dat niet. En nog steeds niet. Als een vertegenwoordiger uitgekotst wordt, is het toch belangrijk te weten waarom? Waarom kan die persoon jou niet meer vertegenwoordigen en zou zijn vervanger daar dan wel toe in staat zijn? Hebben ze zo weinig vertrouwen in het systeem? Zijn ze bang?

Behalve dat ik het niet kan snappen, deed het vooral zeer.

Ik voelde me beurs, vernederd en alleen.

Mijn verhaal en dure les

En nu, een jaar later, had ik het achter me gelaten. Er afstand van genomen en mijn verwachtingen bijgesteld.

Nu weer mijn naam in de stukken van de MR staat. Met weer dat leugen. Nu is mijn grens bereikt. Ik kan niks doen tegen die propaganda. Vragen stellen, gesprek aangaan, met wetteksten wapperen.

Het helpt niet.

Ik kan wel mijn verhaal vertellen. Aan wie het lezen wil. Dat doe ik dan ook hier.

En mijn dure les deze keer:

Ik vertegenwoordig niemand meer.

PS: Lees je dit en wil je alsnog reageren? DOEN!