Bloggen en jagen gaan niet samen

De inleiding zodat ik later mijn punt kan maken

Hoe ging het?
Het was eind 2011.
Ik was overspannen thuis gekomen van mijn bijbaan.

Begin 2012.
Ik was nog overspannen en had inmiddels ontslag genomen bij mijn bijbaan.
Ik richtte me vanaf dat moment 100 % (of zo goed als ging) op mijn bedrijf Puur Menselijk

Ik had in razend tempo alle online marketingtrainingen die ik ooit had gekocht nog eens goed doorgenomen. Ik deed mee aan business-events. Ik ging zakelijk netwerken als nooit tevoren.
Immers, ik zou nu mijn bedrijf niet meer klein laten houden door een bijbaan of andere afleidingen. Als een jekko ging ik. Vol gas. Vol energie. Met heel veel plezier en toewijding was ik bezig.

En het werkte.
Mensen wisten voortaan wat ik deed.
Klanten konden me beter vinden.
De workshops die ik organiseerde hadden zowaar voldoende deelnemers.
Klanten waren tevreden en bevolen me bij hun vrienden en familie aan.

Een succes dus!
Alle investeringen in geld, maar vooral tijd, leken zich terug te betalen.

Zo leek het.

Maar eigenlijk liep ik erop leeg. Ik had er heus plezier in. Ik wist heus waar ik het over had. Ik was oprecht en hield mensen niet voor de gek. Maar eenmaal thuis, weer in mijn rustige omgeving, als ik weer uit de flow was en niet meer rond mijn klanten, stortte ik in. Ik had geen energie meer. Was alleen maar op. Leeg.

Wat de oorzaak ook was, mijn verklaring is:
Ik kan zo goed jagen, dat ik vergat te merken of wat ik najoeg, nog wel bij me paste.

Mijn nadrukkelijke voornemen was:
Voldoende rust nemen om te blijven merken of wat ik doe ook bij me past.

En dat deed ik vanaf dat moment. Puur Menselijk ging op een laag pitje. De ruimte voor een diep zwart gat met de nodige onzekerheden en angsten ontstond.

En vervolgens kwam er ruimte voor ‘anders’.

Noem het een sabbatical

En zo leerde ik stapje bij beetje hoe ik merk wat goed bij me past. En dat blijkt dus ook goed te passen bij de mensen om me heen. Ik ben heel die periode bezig gebleven. Werken op een juist tempo. Werken aan dingen die ik fijn vond. En de dingen waar ik aan werkte die ik niet fijn vond, die zag ik als les. om mee te oefenen. Om van te leren welke signalen ik volgende keer wel zou willen opmerken.

En zo hobbelde ik, bezig met wat me paste, door de uren, dagen, weken en maanden heen. Wat ik deed werd opgemerkt en zo kwamen er zo nu en dan mensen voor wie ik weer betaalde opdrachten deed. Een extra beloning voor het werk wat ik al met zoveel plezier deed.

Weer werken voor geld was spannend. Vooral omdat continue de valkuil van ‘het jagen’ op de loer lag. Het lijkt of ‘werken voor geld’ een trigger is voor die jaag-valkuil van me.

Maar het lukte aardig. Tevreden kon ik werken en ik besloot dat het tijd was om het dan ook maar als een bedrijf en ‘en plein public’ te doen.

Serieus.
Doen wat hoort.
Letten op je woordkeuze.
Verstandige dingen zeggen.
Met de juiste mensen contacten.
Misschien zelfs wat van de marketingtrucs van eerder uit te kast halen en de jager in mij op een bescheiden manier naar boven halen.

Mijn punt

Ik wilde weer schrijven, liefst zakelijk, maar het lukte niet.

Mijn laatste ‘echte’ blog is zolang geleden geschreven. Een week of 6, 7.
De gedachte dat ik nu weer een bedrijf heb en ‘werk voor geld’ triggerde pardoes weer de jager in mij.
Ik moest vooral verstandige dingen doen en daarbij de tijd/ruimte nemen om te merken of het past was van ondergeschikt belang geworden.

Ik had me tenslotte voorgenomen om voortaan vooral zakelijk te gaan bloggen. Over onderwerpen die mijn klanten interesseren. Want zo bouw je vertrouwen op en leren potentiële klanten tenslotte je waarde zien. Zo hoort dat.

In mijn hoofd zat al een plan over welke onderwerpen ik de komende periode zou willen behandelen en hoe dat dan zou leiden naar een product dat ik zou kunnen verkopen.

Maar het gebeurde niet. Het stokte.
Het bleef bij een plan.
Geen letter kwam op papier.
Geen verstandige, zakelijke letters, maar ook geen letters die bij mij horen.

Niks. Geen letters uit de blogs die me hielpen om zaken helder te krijgen. Die blogs waar mensen me op aanspreken en zich in herkennen. Die blogs die leiden tot mooie gesprekken. Ook die kwamen dus niet. En die blogs mis ik zo.

En dus stop ik er (weer) mee. Nu.

Niet meer jagen. Niet meer zoals het hoort. Wel zoals het past.

Wil je me helpen herinneren dat ik geen jager ben?
Als je ziet dat ik het doe, wil je me dan liefdevol op mijn vingers tikken alsjeblieft…?

.