‘Every breath you take’ gaat over echtscheidingen
Als ik dit liedje hoor denk ik aan echtscheidingen. Van die lelijke.
Hoe kan het?
Hoe kan het dat het zo in de soep loopt?
Dat je elkaar zo zwart maakt?
Dat je steeds alert bent om te zien of er niet ergens een stok is om de ander mee te slaan?
En terwijl je zoekt naar die stok heb je je ogen dicht.
Dicht voor wat er gebeurt met je kinderen.
Dicht voor wat er gebeurt met jezelf.
Zo zie ik het gebeuren. Elkaar bont en blauw slaan. Liefst blijvende littekens achter laten. Vooral met woorden maar ook daden. Om de ander maar fors te laten boeten. Voor jouw verdriet. Voor jouw illusie die in elkaar klapte toen de realiteit anders bleek.
Genoegdoening. Revanche. Wraak.
Pijnlijk voor de 2 betrokkenen.
Schadelijk voor de omstanders.
Voor de kinderen.
Die niet willen kiezen.
Die klem zitten.
Die bang zijn om jullie allebei te verliezen.
Voor wie jullie zeggen te kiezen en te zorgen.
En voor de familie en vrienden gaat de oorspronkelijke steun geleidelijk over in meevechten.
En wie zegt er dan ‘stop’? Wie haalt jullie 2 uit elkaar? Wie zet je op een stoel en spreekt een hartig woordje met je? Wie kan jou laten zien dat jouw kinderen hieronder lijden?
De mensen die dichtbij je staan zijn zo emotioneel betrokken dat ze net zo’n gekleurde bril op hebben als jullie vechters.
De mensen die overzicht hebben en zien welk belachelijk kinderachtig spel er gespeeld wordt, voelen niet de betrokkenheid om in te grijpen.
En zonder zelfreflectie is en blijft deze scheiding een vechtscheiding.
Maken mensen elkaar kapot en groeien kinderen op in die spanning.
Focus op oplossingen voor de toekomst van je kinderen, niet op de gebreken van de ander.