je wilt het niet weten

echt niet
het is niet leuk
het valt niet mee
ook niet te relativeren

de moeite die je doen moet is enorm
het begint met opletten
met nadenken
met navoelen
of het klopt
en zodra het niet meer klopt neem je actie

een vriendin leerde me deze stappen

1. vertel wat er is en vraag of iemand wil stoppen
2. vertel wat er is en zeg dat iemand moet stoppen
3. vertel wat er is en zeg dat als iemand niet stopt je weg loopt
4. loop weg

en zo begint het met stap 1
vriendelijk
voorzichtig
vragend

geen gehoor

stap 2
geen gehoor

stap 3
geen gehoor

stap 4
landelijke onderwijsklachtencommissie

ergens tussen stap 2 en stap 3 is er nog een vertrouwenspersoon ingestapt. die kreeg ook geen gehoor, verloor alle vertrouwen en stapte uit.

bij stap 3 kwam ook een bestuurder aan de orde.
ook daar was geen gehoor.

dus die bestuurder was er ook bij stap 4. net als de schooldirecteur die bij stap 1 al geen gehoor gaf.

bij stap 4 gebeurde iets wonderlijks.
er was een commissie en er was gehoor

er was iemand die geïnteresseerd was
die voorbereid was
iemand die vragen stelde
kritisch
aan iedereen
over alles
die luisterde naar de antwoorden
kritisch
die vragen herhaalde als de antwoorden wazig waren

en zo was er eindelijk gehoor. na bijna een jaar was er iemand die luisterde.
en er waren mensen die meeluisterden. ze moesten wel. nu wel.

na al die moeite. na al die tijd. na al die energie. na al die briefwisselingen, hoorzittingen, gespreksverslagen en vooral na al die ellende die de aanleiding was voor stap 1.

aan den lijven heb ik ondervonden hoe moeilijk het is voor ouders om gehoord te worden.
dat over misverstanden, verschillen van mening, niet te praten valt. dat je steeds die deur in je snufferd krijgt. niet alleen van een medewerker, ook van een directeur, ook van een bestuurder.

en zelfs van een vertrouwenspersoon, die er juist is om ouders te helpen in dit soort vastgeroeste situaties.

en ondertussen sta je vrijwel helemaal alleen. andere ouders hebben andere belangen.

dit traject heeft giga-veel energie gekost en ik besef me hoe uitzonderlijk het is dat we dit hebben kunnen doen. dat we alle tijd, energie, aandacht en (gebrek aan) expertise hadden. dat we hebben kunnen opkomen voor ons kind en dat dat kind, via ons nu eindelijk echt gehoord is.

en wat de commissie uit stap 4 ook zal schrijven in hun brief, het belangrijkste is dat er is geluisterd. de stem van mijn kind is gehoord.