mijn plek

Van de week benaderde ze me. Maaike heet ze. Ze vroeg of ze puurmaaike.nl mocht overnemen.

Er was toch al lang niets op gebeurd.

Zei ze.

Ik zei nee.

Want alhoewel ik niet gehecht ben aan de naam puurmaaike, zou ik dit blog niet kwijt willen.

De naam, daar ben ik wel klaar mee. Dat puur, dat stamt uit de tijd dat ik ‘puur menselijk’ had. Het opvoedbureau waarmee ik alle ouders en kinderen in Nederland zou helpen. Toen wilde ik een persoonlijke versie en dat werd automatisch ‘puur maaike’. Dat opvoedbureau paste me niet. Ik kon het wel, maar het voelde niet goed. En dat is met puur maaike eigenlijk net zo.

Er was een tijd dat het me echt irriteerde. Hoe meer mensen zeiden dat ‘puur maaike’ zo bij me past, omdat ik zo puur ben, hoe meer ik er vanaf wilde. Recalcitrant misschien. Maar ik vind al dat geneuzel over puur en authentiek niet fijn. Schreef er volgens mij ook over. Even zien… Oh ja. Hier is het.

Als ik het nu teruglees, klinkt het een beetje bitchy maar ik meen het nog steeds.

Maar met dit blog is het anders. Het heeft me in de afgelopen jaren een eigen plek gegeven. Een plek om na te denken. Om mijn ideeën te delen. Om mijn verhaal kwijt te kunnen. Om mijn gal te spuien. Om mijn ontluikende creativiteit te delen. Dat voelde wel steeds goed. En dat doet het nog.

Puurmaaike.nl blijft.