Waar ik voor wegloop als ik op Twitter rondhang.

Rondhangen op Twitter is heerlijk. Het is als een leesmap (aldus Saskia). Klikken op interessante links, nieuwe ideeën opdoen, me verbazen over tv-programma’s, de andere kant van verhalen tot me nemen, lachen om parodie-accounts, DM-en met collega’s.

Ja, het verrijkt me, maar het leidt me ook af van wat er eigenlijk nodig is. Want dat is echte aandacht in plaats van afleiding en vluchten in nieuwe prikkels.

Ken je dat? Dat je ergens onrust voelt? In jezelf, je relaties, maar misschien ook over je bedrijf en ondernemerschap? Dat je dan als een gek nieuwe prikkels zoekt. Nog een opleiding om te volgen, nog een webinar om je voor in te schrijven, nog een typefout uit je website peuteren. Ik wel.
In plaats daarvan zou het zoveel effectiever zijn om in te zoomen op die onrust. Wat is het dat er éigenlijk gebeurt?

Wat wil ik? Past wat ik doe nog wel bij mij? Zijn de klanten waarmee ik werk de juiste voor mij? Is wat ik goed kan, ook wat ik wil? Wat ben ik waard, wáár zit die waarde en mág ik er überhaupt zijn?

Om antwoord op die vragen te vinden, heb ik flink wat zelfonderzoek (met support*) gedaan de afgelopen periode. Geprobeerd de onrust aan te gaan en de verleiding me af te laten leiden te weerstaan.

Mijn antwoorden kwamen gestaag en ze blijven komen. Ze liggen in de lijn van verbondendheid, contact, liefde, zelfliefde en vertrouwen.

Ze hielpen me. Ook met het maken van keuzes voor mijn bedrijf en mijn ondernemerschap. Mijn waarde zit hem in het contact met mijn klanten, mijn persoonlijke aanpak, actiegerichtheid en vindingrijkheid. In het samen neerzetten van een sterk online bedrijf.

Bijvoorbeeld door via een 1-op-1 sessie om je website te verbeteren. Omdat er wat dingen in je site zijn, die niet naar je zin gaan. Je wilt het al een tijdje anders maar loopt vast. Je webbouwer is uit beeld, je hebt er geen zin in of je kunt de oplossingen niet online vinden. Na een paar uur is samenwerken zijn je site en nieuwsbrief weer op orde en heb jij een boel geleerd.

Zo’n sessie zit bomvol waarde voor mijn klant én, minstens zo belangrijk, ik krijg er heel veel energie van.

Dat dit zo voor mij werkt, leerde ik door juist de onrust aan te gaan. Door, hoe lastig ook, even de prikkels te dempen en in beraad met mezelf te gaan. Het is een ongoing proces.

Komende week wordt daarom weer eens prikkelarm. Weg met m’n iPod. Even geen internet. Ook niet om heel even op te zoeken wat het weer wordt.

Tijd om in te laten klinken wat er al is. Tijd om ruimte te geven aan wat er is.

Merk jij ook aan jezelf dat je eigenlijk iets uit de weg gaat door online te verdwalen? Gun jezelf een prikkelarme periode.

Want offline is best fine.

Liefs,

Maaike van Kempen

PS: Kunstenaar Bruno nodigde me uit voor een ontmoeting in het kader van zijn kunstproject Whatever the weather.Het resultaat van een bijzondere 8 uur aan zee is dit portret.

 

* Ik ben dankbaar voor de steun en support van onder andere Lysanne Sizoo, Heleen Moes, Karo van der Burgt, Marjolijn de Galan, Carolijn Roelofs en Judith Reemnet