Hoe maak je iets heel, dat je 25 jaar geleden kapot maakte?

Vandaag reisde ik 25 jaar terug in de tijd. Ik reisde terug naar waar de schaamte begon.

Een tientje in guldens. Misschien nog eens een paar losse knaken? Ik weet het niet precies. Ik weet ook niet waarom ik het deed. Maar ik nam het uit de kassa en liet het in mijn broekzak glijden toen niemand keek.

Het klopte van geen kanten. Ik snapte mezelf niet. En nog steeds niet. Maar ik had het wel gedaan.

Niemand mocht het weten. Het was nooit gebeurd was. Zowel de buitenwereld als ikzelf mochten dit nooit te weten komen. Ik stopte de ervaring weg. De afgelopen 25 jaar mocht ik er niet aan denken, dan zou het niet waar zijn.

Recent kwam de herinnering boven. Ik realiseerde me weer wat er gebeurd was en dat ik al die tijd had geprobeerd het te vergeten. Het was mislukt. Ik was het niet vergeten. Het is echt gebeurd. Ik heb geld uit de kassa bij mijn bijbaantje gepikt. Ik schaam me al 25 jaar kapot.

Er zat maar 1 ding op. Ik moest terug naar de winkel in mijn geboortedorp. Om het goed te maken. Niet alleen voor hen, maar vooral voor mijzelf.

2 keer kwam ik voor niks en trof ik winkelmedewerkers zo jong als ik zelf ooit was. De 3de keer was vandaag.

Ik stapte zenuwachtig uit de auto en liep naar de winkel. Ik ontmoette mijn toenmalige collega en huidige eigenaar, legde uit wat ik gedaan had, bood mijn excuses aan en overhandigde met tranen in mijn ogen €25 euro.

Ik ontving begrip, respect en een knuffel.

Precies wat ik nodig had.