Waarom is om hulp vragen handig (al moet je 3 x slikken om je zus te vragen)?

‘Je zou om hulp kunnen vragen’, zei ik tegen mijn puber. Hij zat te zuchten om zijn wiskundehuiswerk.
‘Alsof jij dat doet’, zei mijn vriendin.

Au.

Ik schrok ervan, maar ze heeft gelijk. Ik heb moeite om om hulp te vragen. Ik ben geprogrammeerd om alles zelf te kunnen.

‘Alleen een mafkees vraagt om hulp’

zegt een klierderig stemmetje in mijn hoofd. En dat terwijl ik mijn klanten aanmoedig mij er vooral bij te roepen als ze er niet uit komen.

En toch kan ik het wel. Als de sterren gunstig staan. Of als ik ergens maar hard genoeg van baal.

Toen ik die stellingkasten aan weerszijden van de schoorsteen beu was, bedacht ik een plan. Ik zou een kast maken waar nu onlogische ruimte verloren gaat. Het hoofdeinde van ons bed zouden we daar dan mooi tegenaan kunnen schuiven.

Ik schetste wat achterop een envelop van de Belastingdienst

Ik bleef nadenken over de constructie. Een paar dagen later schoot me te binnen dat het handiger moest kunnen. En toen bedacht ik iets compleet anders. Na een week of wat lagen de schetsen onderin de krantenbak en stonden die stellingkasten me nog steeds te ergeren.

Ik zat mezelf in de weg. Of beter: mijn mafkezen-ego zat me in de weg.

Ik moest óf het plan opgeven, óf hulp inroepen. Zo moeilijk zou dat trouwens niet hoeven zijn.

Ik heb namelijk een zus met skills

Ze heeft HTS bouwkunde op zak, ze heeft gereedschap, inzicht, geduld en ze is een fijn mens.

Ik belde haar. Ze zei meteen ja. Sterker nog: ze had er zin in. Kom maar langs, riep ze.

Ze maakte verse gemberthee en vroeg: ‘Wat is het probleem?’ Ik liet mijn schetsen zien. We bespraken wat ik in de kast wilde stoppen zodat we de hoogte van de planken daarop af konden stemmen (slim). Ze legde me uit welke materialen we konden kiezen en wat de voors en tegens waren. Ze stuurde me naar huis om de maten op te nemen. ‘Tot op de halve millimeter’ zei ze, want het moest wel passen.

Met alle antwoorden én de juiste maten maakte ze een boodschappenlijstje. Ik reed naar de Praxis en sleepte al het hout 2 trappen op naar boven.

Decoupeerzaag in de aanslag

Op haar vrije dag kwam ze naar Dordrecht met haar achterbak vol zagen, boormachines en een waterpas.

Samen tekenden we af waar er gezaagd en geboord moest worden. We stelden de eerder besproken plannen ietsjes bij omdat de praktijk toch anders is dan de theorie.

We werkten samen als gelijkwaardigen. Terwijl zij absoluut de expert is, liet ze mij doen wat ik kon (zagen met de decoupeerzaag, hoera).

Goud

Zij is zo iemand die je leert hoe je het kan aanpakken, die je vragen stelt zodat je je eigenlijke wensen beter kunt formuleren, die meedenkt over jouw plannen, en die het je zelf laat doen. Dat is toch goud?

Overal was stof en herrie, maar aan het eind van de dag is de kast af. Fier overeind, superstrak, precies op de plek waar ik wilde. Ik was apetrots. Dat had ik toch mooi voor elkaar gekregen.